FRÍO inspírase libérrimamente na extraordinaria historia de Nikolái Gógol, O abrigo. “Todos procedemos d’O abrigo de Gógol” parece que dixo unha vez Dostoievski.

E quizais se referise á longa estirpe de narracións que beben da inacabable influencia literaria
de Nikolái Vasílievich Gógol, pero tamén é moi probable que pensara na semellanza entre os nosos soños e os de Akaki. Akaki Akakievich, aínda estando satisfeito co seu desvalorizado traballo de copista e o pouco salario que este lle reporta, vese na necesidade de forzar ese ritmo que lle é natural e grato para producir moito máis.

O que nun principio é froito da necesidade non tarda en se converter nun anhelo inchado, irreal.

A oposición entre a inclinación natural de cada ser humano e a obriga de producir, de gañar,
de lucir, é fonte da infelicidade e do resentimento que nos invaden. “Preferiría non o facer”, pensamos cada día por boca de Bartleby; pero tamén cada día sen falta xunguímonos ao carro que detestamos e executamos aquilo que se espera de nós.

É un espectáculo de teatro físico e máscaras con música en directo. Unha fábula máxica que fala do fatum, o desexo e a morte na roda imparable dunha sociedade guiada pola ansia de ter para ser, e de lucir para ser visto.

En FRÍO os personaxes imaxinados por Gógol transmutan en forzas simbólicas que acompañan o desexo de Akaki e os seus esforzos por logralo.